Het was me een avondje wel. Vrouwtje deed geheimzinnig met het reismandje en daar trapten we in. Voordat we het wisten waren we bij de man in wit voor de jaarlijkse vertroeteling. gaaf man, een hele kamer voor ons om te onderzoeken, vol gekke luchtjes en gekke dingen. We mochten van hem overal heen. Knorren dus. Terwijl hij Julley vertroetelde  en iets in haar nek deed, heb ik hem beknuffeld. En daarna deden wij het andersom. Vond hij wel gek, wij niet. In het mandje in de auto hebben wij hard geprotesteerd dat we alweer naar huis gingen, maar dat hielp niet meer. Phoe, vermoeiend hoor...